ساقی
دلــــــــــــم را تا غم مهرو گرفته
ز روی شـــــــــادمانی رو گرفته
روم در حــــلقه رندان سرمست
که با ســـــاقی دل من خو گرفته
بده ســـــــاغر مرا از نرگسستان
خـــــــیالم را قــــــــد دلجو گرفته
هدف کرده است با مژگان مرا او
که تیر را آن کــــمان ابرو گرفته
چه گویم از غــــــزال و چاه بابل
دو چشمانــــــــش ره جادو گرفته
حـــــــریر ابر حجاب آفتاب است
رخ اش را حـــــــلقه گیسو گرفته
حــبیبا زینـــت روی نــــــــــگارین
طــــــــــراوت از رخ مــینو گرفته
