موج احمر
تــــیــــغ ابرویـــش ســــــــرم را همــــــــچو نی ســــــــر مــــــیزند
نــــــالــــــه و فـــــــــریاد من در چـــــــــــــــــــرخ چمـــبرمــــیزند
رقــــــــــــــــص رقــــــــصان درمیان خاک و خون بــــسمل صفت
این دل ســـــــــــــــی پـــــــــاره من مـــــــــوج احـــــمر مـــــــیزند
مــــــن چـــــه گـــویـــم ازبــــهــــار و ازخـــــــزان زنـــــد گـــــی
مـــــــــرغ دل در آســــمان عـــشـــق وی پـــــــــر مـــــــــــــــیزند
دیــــــــــــــده میــــگردد چـــو گل فـــــــرش ره آن دلــــــــــــــربا
کان مـــــــه فـــــــرزانــــــه ام تا حــــــلـــــــقه بر در مـــــــــــیزند
تـــــــــرک ســــــرمست کمان کـــــــــــش در رگان جـــان جـــــان
بــــــا صــــــف مـــــژگان دلـــــــدوزاش خــــــــنــــجر مــــــــیزند
مــــــــــیبرد هـــــوش وحـواص و قـوت و صــــــــبرو قــــــــــرار
ســــــــینه پــــــر داغ مــــــن را داغ دیـــــــگر مـــــــــــــیزنـــــــد
مــــــی خـــــرامد چــــون غـــــزال شوخــــی در صــــــحرای دل
آهـــــوانـــش طــــعنــــه یی دیـــــگر به عـــــــــــــبهر مــــــــیزند
ای "حبیب" در خـــــــرمن عـــــــــــمر عزیـــــــــزت نــــــــازنین
هــــــمچو تــــــرکان تـــــــــرک تـــــازی کـــــــــرده اخگر میزند
نیم نگاه
بــــــــــــــاز رقص کاکل مهرو مرا دیوانه کرد
مــــــــــــرغ دل را بسته زنجیر آن زولانه کرد
بــــــــــــاز مهتاب رخ آن دلستان در جلوه شد
حـــــــال زارم را ز خویش وز جهان بیگانه کرد
باز آهنـــــــــگ محبت را بگوشـــــــم سر نمود
چــــــون گــــــــــدا را باریاب منزل شاهانه کرد
باز گـــــــــشتم عاشق چشمان شوخ می پرست
ســـــــــــحر بابل را به عالم یکقلم افسانه کرد
بـــــــاز گــــــــــرد شمع رخسار صفای دلفریب
رگـــــــــــــــرگم را پرکشان تر از پر پروانه کرد
بــــــــــاز با نـــــــــیم نــــــگاه دلفریب پر خمـــار
عـــــالمی را چون" حبیبش" بیخودومستانه کرد
مریض عشق
کــــــشــــته آن تـــــــیر مــــــــژگانت منم
بســــــته در زلـــــــف پــــریــــشانت منم
همـــچو پروانه بدورشــــمع رخسار صنم
پرپرم اتش گرفته ای کــــه قربــــانت منم
قبلــــه من کعـــبه من مونـــس غم های من
حـــــلقــــه در گــــوش از غــــلامانت منم
می تــــپم انــــدر فــــراقـــت روز وشــب
همــــــچومــــجنون در بــــیابــــــانت منم
نالـــــــه جــــــان ســـــوز دارم در نــــوا
نغـــــــــــمه خــوان از عـــندلیبـــانت منم
شـــــور عـــشقت سوزعـــــشقت ای عیار
من مریض عشقم و در عهد و پیمانت منم
ای حبیــــبا در نــــثارجان جانان باش رو
هـــــجر وصــــــل ودرد و درمـــانت منم
لیلا
ســــــاقی مستانه وش آید چو خم ها بشکند
هم دل میــــنا و ســــــاغر از تقاضا بشکند
محتسب واراست آن رنــد سپه سالار عشق
جام می بر خـــاک ریـــزد هم دل ما بشکند
چهره بنماید به می خواران ز مستی گاه گاه
بر در بت خـــانه آیــد لات و عــــزا بشکند
برهمـــن را طعـــنه گوید در کلیــسا و حرم
شیــــــخ را با زهد و زاهد را به تقوا بشکند
آن عـــــیاراست و نمانــد پــیروبرنا را قرار
شاهـــد وشـــــمع وشراب از ید بیضا بشکند
رحـــم می خواهد حـبیب از گردش چشم بلا
بی رحــــم آید مــــــرا با چـــشم لیـــلا بشکند
بــــــــــــــاز رقص کاکل مهرو مرا دیوانه کرد
مــــــــــــرغ دل را بسته زنجیر آن زولانه کرد
بــــــــــــاز مهتاب رخ آن دلستان در جلوه شد
حـــــــال زارم را ز خویش وز جهان بیگانه کرد
باز آهنـــــــــگ محبت را بگوشـــــــم سر نمود
چــــــون گــــــــــدا را باریاب منزل شاهانه کرد
باز گـــــــــشتم عاشق چشمان شوخ می پرست
ســـــــــــحر بابل را به عالم یکقلم افسانه کرد
بـــــــاز گــــــــــرد شمع رخسار صفای دلفریب
رگـــــــــــــــرگم را پرکشان تر از پر پروانه کرد
بــــــــــاز با نـــــــــیم نــــــگاه دلفریب پر خمـــار
عـــــالمی را چون" حبیبش" بیخودومستانه کرد
چشــــم رحمت به من بی سروســامان انداز
نظـــری کن توبــــسویـــــم به دلم جان انداز
گرچـــه یک عـــمر دویــدم در این دربدری
سوی من از نگــــهی آتــــش ســـوزان انداز
دل من زار وضعــیف است و در قـــید نفس
ز نگاهی بدلـــم جــــنبش و افــــغان انــــداز
عمـرهـا شد کـــه به کـــــوی تو کنم ناله زار
دیده برمن بگـــشا ولــــولــــــه در جان انداز
تا شــــــدم صـــید نـــگاهت بیک جلوه گری
تــــیر مـــــژگان بـــــسویــــم دو چندان انداز
گر شــــــــدم مـــنفعل از گــرمی دور قدحت
گوشـــــه چــــــشمی به این خسته نالان انداز
ساقــــــی امــــشب تو قدح ده حبیب را یکدم
نور چــــشمت به جـــامم چــــو رنــدان انداز
